تا قبل از ارائه ی PCA برای تشخیص چهره, بیشتر کارها روی شناسایی ویژگی های بخشهای صورت مانند چشمها, بینی, دهان و … و تعریف روابط بین این اعضا متمرکز بود. اما تحقیقات روی قدرت انسان در تشخیص چهره نشان داد که ویژگی های اعضای منفرد صورت و ارتباطات لحظه ای بین آنها برای شناخت مناسب چهره کافی نیست.
در سال ۱۹۶۶ Bledsoe اولین کسی بود که یک روش نیمه اتوماتیک برای تشخیص چهره ارائه کرد. در این روش چهره ها بر اساس ویژگی هایی که به وسیله ی انسان علامت زده شده بود دسته بندی می شدند. اندکی بعد با کارهای انجام شده در آزمایشگاههای Bell, یک بردار با بیش از ۲۱ ویژگی (مانند عرض دهان, ضخامت لبها و …) تو سعه داده شد. ویژگی های انتخاب شده عمدتاً حاصل ارزیابی های ذهن انسان بودند و پیاده سازی آنها کار مشکلی بود.
در سال ۱۹۸۹, Kirby و Sirovich یک روش جبری برای محاسبه ساده ی eigenface ها ارائه کردند.
در سال ۱۹۹۱ , Turk و Pentland اثبات کردند که خطای مانده هنگام کدینگ eigenface ها می تواند برای دو منظوراستفاده شود:
این دو نفر نشان دادند که با ترکیب دو مورد بالا, تشخیص بلادرنگ چهره ممکن است. این مطلب جرقه ی یک انفجار در تحقیقات تشخیص چهره بود. بعد از ارائه ی این روش مقالات زیادی بر مبنای آن به رشته ی تحریر درآمده که در ادامه به برخی از آنها اشاره میکنیم :
ادامه مطلب
درباره این سایت